به طور کلی میوه‌ها به عنوان غذای اصلی محسوب نمی‌شوند، اما می‌توان به عنوان یک مکمل به آن‌ها نگاه کرد؛ یعنی برای دریافت ریزمغذی‌ها و ویتامین‌ها، بسیار می‌توانند مفید باشند؛ علاوه بر این، بسیاری از میوه‌ها در روایات اهل بیت علیهم‌السلام، برای درمان بیماری‌هایی ذکر شده‌اند که در ادامه به آن‌ها پرداخته‌ایم…

نمی‌توان با خوردن میوه، از انواع نان‌ها، گوشت‌ها و خورشت‌ها بی‌نیاز بود و اگر کسی فقط به میوه‌خوری و یا سبزی خوری عادت داشته باشد، در درازمدت عوارض به دنبال خواهد داشت؛ قرآن کریم نیز به بهشتیان این‌گونه وعده می‌دهد: «و فاکههٍ مِن ما یَتَخَیَّرونَ و لَحمِ طیرٍ مِن ما یَشتَهُونَ» [1] و برای آنان [میوه‌هایی از هر نوع که انتخاب کنند و گوشت پرنده از هر نوع که به آن میل داشته باشند]؛ یعنی در کنار میوه از گوشت نیز تناول می‌کنند.

برخی از مواردی که در مورد میوه‌ها از روایات می‌توان استنباط کرد:

1- میوه بعد از آنکه خوب رسید (قرمز یا زرد)، خورده شود و هنگامی که سبز رنگ و نارس است، چیده نشود؛ زیرا در چنین حالتی مضر بوده و گاهی اوقات خوردن آن می‌تواند زمینه‌ای برای فراموشی و ضعف حافظه باشد؛ حتی تعبیر روایت این است: در هنگامی که میوه رسیده، در آن شفاء است، زیرا خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: هر زمان که میوه‌های باغ‌ها رسید، از میوه‌هایش بخورید؛ «أنّ الثّمارَ إذا أد رَکَت فَفیها الشِفاءُ لقوله تعالی: کُلُوا مِن ثَمرِه إذا أثمَرَ»

2- پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم توصیه می‌کنند که میوه‌ها در ابتدای فصل خورده شوند، زیرا باعث سلامتی بدن و برطرف شدن اندوه می‌شود؛ در آخر فصل نیز از خوردن آن‌ها پرهیز شود زیرا موجب بیماری بدن می‌شود؛ «علیکُم بالفاکِههِ فی إقبالِها؛ فإنّها مَصَحَّهٌ للأبدانِ مَطرَدَهٌ للأحزانِ، و ألقُوها فی إدبارِها، فإنّها داءُ الأبدانِ»

3- امروزه به دلیل شرایط چهار فصل کشور، حمل و نقل آسان و نگهداری میوه‌ها در سردخانه‌ها و کشت‌های نا به هنگام آن‌ها، برخی از میوه‌ها مثل گوجه و خیار در همه فصول سال و در همه جای کشور در دسترس قرار دارند؛ ظاهراً شبیه چنین اتفاقاتی در گذشته – البته نه به کمیت و کیفیت امروزی – نیز اتفاق می‌افتاده است؛ مضمون بخشی از سخنان امام صادق علیه‌السلام به مفضل بن عمر این‌گونه است:
«نگاه کن که چگونه بعضی از گیاهان (و درختان) در زمان خاصی به بهره‌برداری می‌رسند، مثل اینکه [بعضی از آن‌ها] در شدت گرما ثمر می‌دهند تا انسان با شور و اشتیاق بیشتری به طرف آن‌ها برود؛ و اگر زمان این میوه [تابستانی] در فصل زمستان بود، مردم برای برداشت آن‌ها اشتیاقی نداشتند، علاوه بر اینکه رنگ میوه تغییر می‌کرد و به بدن نیز ضرر می‌رساند؛ مگر نمی‌بینی که گاهی خیار در فصل زمستان می‌رسد و مردم از خوردن آن دوری می‌کنند؛ همان‌طوری که انسان‌هایی هستند که از خوردن چیزهای مضر و ناسازگار با معده دوری نمی‌کنند؛»

خداوند خاستگاه هر میوه‌ای را در شرایط مکانی و زمانی خاصی قرار داده تا بتوان از آن‌ها در جهت سلامتی به درستی استفاده کرد؛ مثلاً مصرف هندوانه و خربزه – با توجه به نوع مزاج و ترکیبات آن‌ها – در فصل سرما، به هیچ عنوان مورد قبول نیست چرا که موجب بیماری می‌شوند.

در نسخه‌ای از رساله ذهبیه، که منسوب به امام رضا علیه‌السلام است، گفته شده که در ماه حزیران (گفته می‌شود تقریباً از اواخر خرداد شروع شده و چند روز مانده به انتهای تیرماه، پایان می‌یابد) از خیار، قثّاء (خیار چنبر) و میوه‌های مرطوب استفاده شود؛ ایشان در هرماه، غذاهای مخصوص به آن ماه را ذکر می‌کنند؛

4- میوه‌ها قبل از خوردن، حتماً باید به خوبی شسته شوند؛ این کار منحصر به زمان حاضر که انواع کودها و سم‌های خطرناک رایج است، نمی‌باشد بلکه از گذشته مورد توصیه بوده است؛ بنا بر روایتی از امام صادق علیه‌السلام، روی هر میوه‌ای سمی وجود دارد، اگر برای شما میوه‌ای آوردند، به آن آبی بزنید یا آن را در آب فرو ببرید؛ «إنّ لکلِّ ثَمَرهٍ سمّاً، فإذا أتیتُم بِها فَمَسُّوها بالماءِ – أو اغمِسُوها فی الماءِ – یعنی اغسِلُوها»

5- قاعده کلی در مورد میوه‌ها این است که با پوست خورده شوند؛ مگر آنکه میوه‌ای وجود داشته باشد که با پوست خورده نمی‌شود و یا اینکه پوست آن ضرر داشته باشد؛ براساس روایتی از ابن قداح در کتاب کافی، امام صادق علیه‌السلام پوست کندن میوه را ناپسند می‌دانستند
پوست میوه‌ها در معرض نور مستقیم آفتاب قرار دارد و حاوی انواع ویتامین‌ها و فیبر (تنظیم‌کننده حرکات دودی روده) است؛ از آنجایی که امروزه بر اثر کم کاری‌های صورت گرفته و نبود نظارت کافی، پوست میوه‌ها می‌تواند آلوده به سم‌های خطرناک باشد، در مصرف پوست آن‌ها نیز باید احتیاط کرد، اما قاعده اصلی همان است که اشاره شد